Wyroby z bursztynu siłą rzeczy zmieniają się wraz z upływem czasu. Te nowoczesne często zadziwiają, ale po jakimś czasie przyzwyczajamy się do ich abstrakcyjności i uczymy doceniać ich wartość i niezaprzeczalne piękno.
Okres secesji zostawił swój ślad w stylu bursztynowych ozdób przełomu XIX i XX wieku. W latach 20. i 30. XX wieku w bursztynowych ozdobach zaznaczył się również styl art deco o geometrycznych kształtach i prostej symetrii.
W zbiorach Muzeum Ziemi jest wisiorek w srebrze kameryzowany markazytami, których metaliczny blask nadaje mu szczególnej elegancji. Częściej w kolekcjach spotyka się naszyjniki z różnokształtnych, a także zróżnicowanych kolorystycznie, geometrycznych kształtek.
W latach powojennych artyści gdańscy przerwali tanie pamiątkarstwo i masową produkcję naśladującą wzory manufaktury königsberskiej, której liczne warsztaty rozwijały się w latach 1926 – 1945 zarówno w Gdańsku, jak i w Königsbergu. Małżeństwu Marii i Pawłowi Fietkewiczom zawdzięczamy nowy kierunek w sztuce bursztyniarskiej.
Celem przestała być masowość, tak zgubna dla artystycznej wartości wyrobów. W tamtych latach nie tylko zmieniło się wzornictwo, ale także forma bryłki, którą można było wykorzystać.
Jak się okazało, naturalny otwór czy zwietrzała powierzchnia też mogą wzbogacić niejedną kompozycję.
Opracowała: Katarzyna Stępień
Źródło: Polska opowieść o bursztynie
Fot.Biżubizarre
